دفتر شعر من ....

به شکرانه خدا ، گر نفسی آید و رود 

باشد هر لحظه اش مسئولیتی و بس

از گذشته ناخواسته دلی نشکستم

گر چه حرف و طعنه ها میشنیدم

سکوتم، بود جزو ایمان پر باورم 

گر خدا خواهد جوابها را میدهد 

صبر بود در زندگی ، اخلاق من

همانا به وقت، خواسته خداوند 

گریبانگیرش میشد بلا ها،در سکوتم

ای انسان، دلشکستن هنر نمی باشد

از هستی ها، تا توانی دلی بدست آور

ارزش دنیاست، یک چشم بر هم زدنی 

در گذر جاده های زندگی چه، بوده ای 

از هستی به نیستی، نه به آن معنا

که روح ترک کند، تمام وجود انسان 

چون روح آزاد شود، ز جسم انسان 

ز اعمال نیک و بد خویش ، به دوران 

گذریست برزخ ، رسد به تعالی درجات

تا به امر خداوند پاک شود ذات انسان 

تا که شود بهشت برین ، جایگاه  انسان 

به خواسته ناشایست، پشت پا زدن،بارها

به لذات زود گذر دنیوی، بها ندادن،بارها 

سخت بود ،اما همت و اراده قوی انسان 

گذر از این نفس شیطانی ، رسد انسان

به بلندای اعمال خاص، درجاتی از ایمان

خواست خدا ، به وعده های کتب آسمان